Şimdi tatildesin sen…. Güzel bu aslında…
Ama ben yokum oralarda..
Bu gün birisinden duydum… “Aslında bir ‘çizgi roman’da yaşıyor olsaydık gerçekten hiçbirimizin kostüm giymesine gerek olmazdı…” diyordu bana…
Seni gençliğimin pırıltılarında; kırmızı pelerinli kahramanım yaptım ben… O zaman işte günün adamı bendim… Gününü bekleyen bi anahtar gibi…
Nasıl yaparım ben diye soruyorum kendime:
Bütün bi hayatın baştan aşağı değişmişken ve artık nokta’n varken; neden bir damla gözyaşının peşinden gidiyorsun… Yırtık postallarımın altında ezdiğim çocukluğum sana pek gülümsemeyecek.. Bütün melodilerin tek bir anlama geldiği, bütün sözlerin bir kulaktan diğerine sadece yolculuk edebildiği bir menfii zaruretten nasıl sıyırmak isterdin kendini?
Ruhumun uçtuğunu hissediyorum sadece seni düşününce… Artık bunu istemiyorum ama.. Senin düşünmek istemiyorum artık… Artık ruhumu da seni de vücudunu da istiyorum ben..
Gülümsediğin her anın bir kare fotoğrafını çekip sıraya dizmek istiyorum tamam mı? Ya da öpmek istediğimde seni, gözlerini kaçırmandaki ‘ritüel’i seyretmek! (Ve Tanrı kadını yarattı!)
Her nefes alışını duyduğumdaki inleyişimin, ıslak kollarının arasında bitmesini istiyorum… Ya da teninin kokusunu ilk kez koklayışımdaki mutluluğumu görmeni…
Lütfen bağışla beni, düşkırıklığımın, yeniyetmeliğimin doruklarında ben; ilk sana aşık oldum!
Bi boka yaramayan sarhoş benliğimin dizelerinden feyz almaya çalıştım; bana daha da yakınlaşmanı beklerken…
Artık kimseye sükut ile yaklaşmayacağım. Kimsenin virgülüne nokta koymayacağım kıymetlim! Sen yeniden karşıma çıktın çünkü… Keşke yanında olsam… Parmaklarımı dolaştırsam iri kıyım saçlarının arasında… Gavur gerdanından başlasam öpmeye seni… Yanaklarında boğulsam… Dudaklarından bir nefes çekip; kalçalarına bıraksam…
Tanrı’nın lütfu benim buyruğumdur… Gökte uçan her kuşun bana öğrettiği iki şey vardır. Asla onlar gibi uçamayacağımdır birincisi. Asla benim gibi koşamayacaklarıdır da ikincisi…
Do diyez biraz pass mi geldi?
Kimin umrunda?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder