Beni hor kullanıyor. Kenara atmıyor. Yanında olsun sevinsin, eğlensin sonra da gitsin istiyor. Küstahlık! Ben şöhret bile değilim. Takma bacağım var. Nefes alışlarımda ‘çoğuzaman’ karşımdakinin hıçkırığını ciğerlerimde yudumluyorum. Neden kimse gidip kendini bulmuyor? Belki de ben onun bulamadığını görmek istemeyeceğim.
Şuraya kadar yazdığım her şey asla anlaşılmayacak olan bir İran kısa filmi gibi. Başı sarı toprak sonu sarı yaprak…
Kızlar; ne de güzel siktirip gidersiniz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder